Bąbel w przedszkolu!

Bąbel w przedszkolu!

Krótko mówiąc pierwsze trzy dni – bez problemu wchodził do sali. W czwartek były rano wrzaski. W piątek nad ranem – gorączka. Przez cały czas nauczycielki skarżyły się, że Młody bije dzieci :-o.

Drugi tydzień – od poniedziałku wrzaski – nie chce zostawać w przedszkolu. Panie informują, że dużo płacze i woła mamę. We wtorek telefon, że ma 37,2 stopnia temperatury. Przecież to nie gorączka! Podziękowałam pani za telefon i poprosiłam, żeby dawała znać, gdyby termometr wskazywał więcej. W środę cały dzień jak na szpilkach, czy ta „gorączka” wróci. Po południu informacja od opiekunki, że Bąbel był spokojniejszy, już nie płakał [poza porannym napadem] i ładnie się bawił. Wieczorem kontynuacja kataru.

W czwartek rano – czyżby przełom? – Młody sam, CHĘTNIE, wszedł do sali z uroczym „papa” na pożegnanie. Nadal w pracy siedzę jak na szpilkach, bo katar nie minął.

Jutro nie idą do przedszkola – ani Dziabusz, ani Mikseriusz. Trochę żałuję, że nie pociągniemy jeszcze jednego tygodnia. Widzę szansę na przełamanie się Bąbla i pogodzenie z losem. W sumie nie mam pewności, że niania od poniedziałku wraca, zatem temat nie jest zamknięty.

Matka ma wychodne

Ostatni weekend uświadomił mi, że nie doceniałam Pluszaka. Ciągle marudziłam, ile to ja dla niego robię, jak się poświęcam, dla siebie nie mam w ogóle czasu. A ja po prostu nie dawałam mu możliwości się wykazać!
W sobotę oporządziliśmy dzieciaki, jedno w łóżku, drugie też za chwilę, zatem Matka Wichru i Grzmotu może czmychnąć z domu. Pluszak poinformował mnie przed wyjściem, że sprawdził prognozę pogody, zalecił długie spodnie i kurtkę przeciwdeszczową, a najlepiej dojazd taksówką. Do większości się zastosowałam.
Pominę przebieg wieczoronocy i zaznaczę jedynie, że czas mijał niezwykle szybko i przyjemnie. A powrót o wpół do trzeciej skutkował problemami z porannym wstawaniem.
Budzili mnie na zmianę moi chłopcy. Najpierw najmłodszy [wyciągnięty już z łóżka przez swojego tatusia] przyniósł książeczkę do czytania.

Konspiracyjnym szeptem mówię:
- Idź do taty. I zamknij drzwi.
Na co młody pokazując na książkę:
- Mama nie, tata. Papa - i zamknął drzwi.

Potem Dziabusz przyszedł się na chwilę położyć kolo mnie.
I znowu Bąbel - przynosi maskotkę kota:
- Mama a-a-a. Pa pa. Dzi [drzwi] - zamknął, poszedł.

Następny był Pluszak z talerzem pysznych kanapek i wzmacniającą herbatą. Aż mi się oczy zaświeciły. Poleniuchowałam jeszcze troszkę i słyszę pytanie:
- Dziabusz, a to twoja koszulka, czy Bąbla...
- Bąbla.

Poradził sobie! Z dziećmi, niedomagającą żoną, śniadaniami, mlekami, zasikanym łóżeczkiem i nawet znalazł czas, żeby porozwiązywać zadania z czterolatkiem.

Mój ci on! Chyba częściej będę stwarzała mu takie możliwości.